สำนักปฏิบัติแห่งหนึ่ง มีนักปฏิบัติทั้งชาย หญิง เด็ก ผู้ใหญ่คราคร่ำกันอยู่ในสำนัก วันนั้นขณะที่อาจารย์เดินดูความเรียบร้อยของศิษย์ในสำนัก ได้เดินไปพบสาวน้อยน่ารักที่กำลังขมักเขม้นกับกวาดใบไม้   อาจารย์จึงเดินเข้าไปหาด้วยความชื่นชมในความขยันของศิษย์และพูดขึ้นว่า   “ขยันดีจริงนะ”   “ก็ไม่ได้ขยันนี่ค่ะ เพียงแค่กวาดเท่านั้นเอง” ศิษย์ตอบ   “กวาดอย่างนี้ได้บุญซินะ” อาจารย์พูดต่อ   “กวาดพื้น กวาดใจค่ะ” ศิษย์ยังคงกวาดต่อไป ศิษย์หยุดกวาดแล้วหันมาตอบอาจารย์   “ใจสะอาด นั่นเป็นบุญ หากเพิ่มตัวบุญเข้าไป ใจหนัก สกปรกเพิ่ม ต้องมากวาดเพิ่มอีก”   อาจารย์ยืนยิ้มอย่างชื่นชมในคำตอบของศิษย์ตัวน้อย   “ดีมาก ถ้าอย่างนั่นอาจารย์จะให้รางวัลในความดี เอ้าให้ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง” อาจารย์ยิ้มแล้วเสนอให้   ศิษย์มองหน้าอาจารย์แล้วย้อนถามว่า “อะไรก็ได้หรือค่ะ”   “ใช่ อะไรก็ได้” อาจารย์ยืนยัน   ศิษย์ตัวน้อยยืนคิดพักหนึ่งแล้วบอกอาจารย์ว่า “งั้นหนูขอกอดอาจารย์ค่ะ”   อาจารย์อึ้งไปนิดหน่อยเพราะนึกไม่ถึงว่าศิษย์ผู้เฉลียวฉลาดจะขออะไรแบบนี้ แต่ยินยอมให้ศิษย์ได้ทำตามที่ขอ จึงอ้าแขนออก เด็กน้อยจึงเข้ามากอดซุกหน้าอย่างมีความสุข” เมื่อเสร็จแล้ว ด้วยความสงสัยอาจารย์จึงย้อนถามศิษย์ผู้มีปัญญาว่า “ทำไมจึงขอสิ่งที่ไม่มีสาระเลยล่ะ”   ศิษย์ย้อนถามอาจารย์ว่า “เช่นอะไรค่ะ สาระ”   “เช่น คำสอนขั้นสุดยอด หรือ ทำอย่างไรหนูจึงจะบรรลุธรรม”   “อ๋อ” ศิษย์ยิ้มๆแล้วตอบอาจารย์ว่า   “คำสอนขั้นสุดยอด อาจารย์พูดอยู่ทุกวัน ส่วนเรื่องการบรรลุธรรม หนูต้องทำเอง ไม่สามารถขอจากอาจารย์ได้ค่ะ แต่กอดนี่ทั้งสำนักไม่เคยมีใครได้เลย หนูว่านี่ล่ะสุดยอด”   2013-08-17