ผลทั้งหลายเพียงมาจากเหตุ จิตจึงละวางความยึดถือ เพราะเห็นความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่ใช่ตัวตนอะไรอย่างที่เคยเห็นผิดมาก่อน ส่งผลให้ความเห็นผิดหมดไปเกิดความรู้แจ้งว่า ทุกอย่างเป็นเพียง “ธรรม” รวมถึงความเห็นผิดที่เข้าไปยึดถือจนก่อความเป็น “เรา” เมื่อไปก่อความรู้สึกนี้ขึ้นมา ทุกข์จึงมีที่ตั้งอาศัยหรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เมื่อความไม่รู้ หลงไปยึดถือ จึงก่ออัตตาตัวตนขึ้นมาเป็นเจ้าของธรรมชาติแห่งรูปและธรรมชาติแห่งนาม ซึ่งโดยความเป็นจริงแล้วเขาไม่เคยหืออือไปกับความหลงผิดนั้นด้วยกับเราเลยแม้สักวินาทีเดียว นั่นแปลว่าคนทั้งโลกขี้ตู่และบ้าไปเองทั้งสิ้น ที่เข้าไปยึดถือของที่ว่างจากตัวตน ปราศจากเจ้าของ เป็นอนัตตา เมื่อเห็นอย่างแจ่มแจ้งหมดข้อสงสัยในโลกในจักรวาลนี้ จิตจะสลัดคืนสู่ธรรมชาติ ทั้งหมดทั้งมวลเป็นธรรมชาติเดียวกันทั้งหมด ไร้ขีดคั่นสลาย สู่การหยุดสงบศานติ คือ สุญญตาหรือนิพพาน